XUSTIZA PARA CÁNDIDO E MORALA
Xa cumpriron máis dunha semana de prisión. Cada día houbo numerosas actividades, mobilizacións e actos de solidariedade. Xentes de todo tipo solidarizaronse, menos os que están no poder, eses xa non son xente, eles só son o poder, son profesionais. Do poder económico derívase o poder político e o policial que se complementa co xudicial -corrixido e aumentado- para volver todos aos pés do poder económico.
Isto non é máis que un un Estado de Dereito á carta en onde calquera dereito, incluído o constitucional, que non estea asociado ao poder -ou ao das súas institucións- só é pura ficción, un señuelo. Non hai menú do día, faltaría máis que todos xantasen o mesmo. Este Estado de Dereito caracterízase pola súa flexibilidade porque, sinxelamente, está feito a medida, deseñado para manter a lei e a orde no seu sitio, pero só determinada lei e determinado orde, que é o que lle convén ao poder económico e ás súas institucións, que para iso están. Dicía Carnero nunha entrevista que o Estado de Dereito éo só para uns poucos e engadía Morala que nos meten no cárcere por defender o posto de traballo. Somos inocentes, dicían, sábeo a policía, sábeno os nosos compañeiros, as autoridades e sábeno todos.
Dous traballadores, dous sindicalistas, foron xulgados -e condenados- co baremo aplicado aos terroristas, coa mesma lei, por que así conviña ao poder. Pero, ademais, non se xulgaron tanto os feitos en si mesmos, senón o seu significado e do que deles se puidese derivar. O xuízo foi -dictouse- de acordo co perigo que encerraba a actividade reivindicativa e sindical de Carneiro e Morala e do Sindicato que lideran, a CSI. Neste especial proceso, sumarísimo, non foron necesarias probas, datos e nin sequera un xuízo, recorreuse sinxelamente e con todo descaro ao linchamento: esta é a única resposta que puiden dar á saída do xuízo, non tiña ningunha outra. Nin sequera se gardaron as formas, nin a aparencia; nin lles era necesario nin lles facía falta. Todo se cinguiu ao testemuño duns policías que se contradixeron e mentiron con descaro na sala. Probas falsas e conclusións previamente elaboradas. A xustiza é cega, vai pola rúa do medio ou por onde lles resulte máis conveniente.
Nestas mobilizacións laborais, nin sequera políticas, non estaba en xogo nada transcendental para a seguridade nacional, para o Estado ou para os principios de nada nin de ninguén, só os postos de traballo duns cidadáns -familias, persoas, traballadores- que non teñen máis recursos e medio de vida que o seu traballo (este é o delicto), pero claro, isto non foi relevante para o poder político ou o seu subordinado poder xudicial. Pero, en fronte, si estaba algo tan sagrado como é o que constitúe a esencia neoliberal (liderada pola "esquerda plural" do PSOE e IU) do concello de Xixón, que neste caso, nada menos que administra o pelotazo urbanístico da maior zona urbanizable na metade de Xixón, aínda que para iso sexa necesario destruír os estaleiros e con eles todos os seus postos de traballo actuais e futuros. Destrúen os diques -isto non é delicto- que constitúen un patrimonio irreemplazable ao lado do mar e con calado suficiente para a construción ou reparación de buques hoxe ou no futuro, para encher de vivendas caras medio baleiras seguindo o plano de especulación e negocio rápido. A doutrina e a xurisprudencia que deste proceso se deduce é que prevalece a especulación e o pelotazo urbanístico á creación de emprego e, incluso, á súa destrución. A segunda conclusión é que quen se opoña a esta nova norma do "pelotazo legal" do poder político e económico será encarcerado polo poder xudicial ao seu servizo. É o prezo da democracia representativa neoliberal.
Presentouse o recurso de Amparo diante do TC, un escrito diante do xulgado instando a suspensión da condena á espera da decisión do TC e das numerosas solicitudes de indulto. Por segunda vez solicitouse, esixido, ao concello de Xixón que renuncie expresamente á indemnización. Recorreuse a todos os leitos coñecidos para o excarcelamiento de Carnero e Morala, a parte, ademais, de todas as mobilizacións tidas e as que seguirá habendo, sen dúbida. Perante todo isto, as autoridades menten e insisten na mentira pero esta vez cunha maior dose de hipocrisía.
A alcaldesa Fernández Felgueroso do PSOE négase a renunciar á indemnización dos 5.625 euros que a Plataforma contra o Represión e polas Liberdades solicitou por segunda vez acompañada de numerosas firmas. Mente unha e outra vez dicindo que o concello non ten nada que ver na acusación. Quen presentou a denuncia e se ratificou media ducia de veces no xulgado. O 11 de marzo de 2005, ao día seguinte da mobilización, un funcionario municipal, en nome e representación do concello de Xixón presenta denuncia na comisaría de policía e adxunta escritos do xefe de policía municipal e do xefe de tráfico municipal acompañando factura polos danos valorados en 5.625 euros. Só uns días despois o xulgado de instrucción cita, con nome e apelidos, a Carneiro e a Morala.
Posteriormente, ao longo dos dous anos que durou o proceso, o concello continúa facilitando toda a información oral e escrita que o devandito xulgado lle require sen que en ningún momento o concello retire a denuncia ou renuncie aos inflados danos que reclama. Agora, para colmo, a alcaldesa en cuestión, di que se suma á petición de indulto. O tenente alcalde Montes Estrada, de IU, tamén nega a participación da corporación -da que forman parte- na denuncia e engade descualificacións e insultos e, incluso, o apoio e defensa a Carnero e a Morala foi un dos argumentos para a destitución (expulsión) de numerosos militantes, incluíndo a toda a Asemblea de IU de Oviedo. O conselleiro de xustiza do goberno rexional, García Valledor, de IU, visita aos "reclusos" no cárcere de Villabona e realiza tres declaracións e di: que pediu o indulto, que o concello de Xixón non ten nada que ver coa denuncia e que fala en nome de Carnero e Morala. A segunda declaración é falsa e a última é ofensiva: en todo caso, só a dirección do sindicato, CSI, do que Morala é o actual Secretario Xeral e do que Carnero o foi anteriormente, e agora forma parte da súa direción, está autorizada, que menos, para representarlles, a máis do seu avogado. Nin sequera a Plataforma se arroga ese dereito, só o de encabezar e promover toda clase actividades e de mobilizacións pola defensa, non só de Carnero e de Morala, senón tamén do resto dos represaliados. Sendo falsas estas dúas últimas declaracións por que habería de ser certa a primeira?
O Delegado do Goberno Trevín Lombán, do PSOE, mentres lidera o represión contra calquera movemento social que discrepe ou se mobilice, aproveita para exculpar, tamén, ao concello da denuncia e súmase ao desfile do cinismo dicindo que solicita o indulto.
O secretario federal de Liberdades Públicas do PSOE e presidente da comisión de xustiza do Congreso, Álvaro Cuesta, despáchase dicindo que «na devandita causa criminal en ningún momento participou como denunciante autoridade política algunha, e menos o Concello de Xixón», co fácil que sería para tan alto profesional da política preguntar quen os denunciou e por que están agora no cárcere.
O PP que se mantivo á marxe, atónito, foi incapaz de reaccionar perante esta política socio económica da "esquerda plural" do PSOE e IU que lle adiantan tan pola dereita, con medidas represoras incluídas.
Tamén é significativa a ausencia absoluta, en todo este proceso, de CCOO e de UXT. Nin participaron e nin sequera se pronunciáron por esta agresión nin por outras semellantes. Todo indica que o emprego, o despido e a represión sindical non están na axenda de ningún destes dous sindicatos. Aos feitos.
Abonda con ler as 22 páxinas do recurso de Amparo presentado o 22-06-07 diante do TC e a sentenza do xuíz Rubio Mayo do xulgado nº 1 do penal e a posterior confirmación da Audiencia Provincial que confirma a sentenza na súa totalidade incluíndo a condena a tres anos de prisión, que teñen que cumprir integramente, pola aplicación da lei asociada a delitos de terrorismo, para asegurarse, lamentablemente, de que a decadencia social e política, polo menos e principalmente en Asturias, está servida e consumada. Non só pode falarse da mediocridade e incompetencia dos seus dirixentes políticos (e sindicais) senón que resulta máis que obvio sinalar que a súa degradación moral semella non ter límite.
27-06-2007
Miguel Ángel Llana
Rebelión
