Resposta a unha suxa campaña de "La Voz de Galicia" contra os xornalistas cubanos e a UPEC TUBAL PÁEZ, Presidente da Unión de Xornalistas de Cuba
Periódico 26 - Cuba
O proceso do VIII Congreso da UPEC comezou fai máis dun mes. En virtude diso, os afiliados están adicando parte do seu escaso tempo nestes días a debater un grupo de problemas relativos ao exercicio da profesión.
Con profundidade e franqueza trátanse, entre outros asuntos, a calidade dos contidos, a capacitación, superación e formación, as novas tecnoloxías, a retribución salarial, a situación material do sector, o traballo interno da organización e a política informativa.
Na materialización do último aspecto, identificáronse obstáculos, deficiencias e incomprensións, de carácter propio ou alleo, novos ou vellos, en cuxo enfrontamento e solución a máis alta dirección do Partido está dando, non sen resistencias, un apoio a fondo, conceptual e práctico.
Coincidindo con esas análises, celebráronse as xornadas polo Día da Prensa Cubana que, como en anos anteriores, foi ocasión para homenaxear, condecorar ou premiar a moitos compañeiros pola súa salientada labor profesional, algúns durante toda unha vida.
Na radio, a televisión e os medios dixitais ou impresos, publicáronse informacións, entrevistas, artigos e análise, algúns realmente conmovedores, acerca da consagración, a modestia e sobre todo a moral dos traballadores da prensa.
Lendo en medios de difusión masiva fóra de Cuba como se reflectiron algunhas desas opinións e como se inventaron outras, compróbase con canto desprezo á verdade e falta de ética tratouse o tema da situación da prensa no noso país.
Afirmacións de xornalistas galardoados, citadas fóra de contexto, foron manipuladas de maneira burda para volvelas en contra das propias conviccións dos entrevistados. É unha proba do tratamento enganoso que o discurso mediático totalitario dá aos destinatarios das súas mensaxes, cal se fosen ignorantes; e tamén dunha insensible falta de solidariedade con colegas que en Cuba padecen como todo o pobo os efectos materiais e psicológicos dunha guerra económica cínica, prolongada e sumamente agresiva.
Na prensa comercial, entregada á pugna desapiadada en pos dos mercados e a ganancia un pode entender ás veces o ton escandaloso que adoita darse a determinados feitos. Pero cando se ve de conxunto o publicado sería inxenuo ignorar a concertación ao redor dunha estratexia trazada polo imperio e os seus aliados para danar a imaxe de Cuba no mundo, confundir aos amigos e quebrar a resistencia do noso pobo.
Contrapoñer, por exemplo, as figuras dos principais líderes cubanos non é nada nova, como tampouco a táctica de sobredimensionar expectativas na solución de problemas da nosa realidade para inferir despois lentitude na súa materialización. Simplificando o taboleiro, fican o odio e a desesperación que senten cando as cousas non marchan aquí como quixesen.
Indigna que se trate así a unha organización e un sector que se senten orgullosos do respecto da Revolución á integridade física e moral dos traballadores da prensa. Lembremos de paso algo que se silencia: o último xornalista asasinado en Cuba por exercer o seu deber de informar foi o ecuatoriano Carlos Bastidas, a quen a policía de Batista matou na Habana o 13 de maio de 1958.
Tomando un despacho de DPA como fonte, e baixo o título de "A mordaza que Fidel lle puxo á prensa en Cuba empeza a afrouxarse", a Axencia Federal de Noticias, da Arxentina, identificada polas siglas DERF, selecciona frases de opinións tomadas de Juventud Rebelde de catro galardoados este ano pola UPEC co Premio José Martí pola obra da vida. Quen son estes xornalistas que comezan a falar un pouco ao afrouxárseles a mordaza?
Antonio Moltó, quen conduce con total liberdade e sen interrupción desde fai 14 anos o programa Falando Claro, de Radio Rebelde, onde se sinalan e critican diariamente neglixencias de institucións que a poboación denuncia.
Omar George, xornalista de televisión, un exemplo para os seus colegas cienfuegueros e de todo o país, porque foi un profesional que sempre di as cousas polo seu nome de maneira seria, franca e responsable.
Juana Carrasco, muller laboriosa e insubomabel, de méritos excepcionais, que labora en Juventud Rebelde, diario que, a propósito, publica desde fai 10 anos unha sección de cartas, onde é común o emprazamento a funcionarios e organismos que non fan ben as cousas.
E Hugo Rius, profesor e colega de Prensa Latina, correspondente en Nacións Unidas, en Nova York, única acreditación autorizada a xornalista cubano en Estados Unidos, e a quen se prohibe reportar ou comentar calquera noticia que ocorra fóra do edificio da ONU. Non foi precisamente unha mordaza fidelista a sufrida por el durante anos no galiñeiro da liberdade de prensa.
Pero o que fixo o pasado día 15 "La Voz de Galicia" co crédito do seu correspondente na Habana, é unha desvergoña total. Simplemente inventou unhas declaracións ao Presidente da UPEC. Vexamos.
Anuncia o título: "A prensa castrista comeza a criticar a situación en Cuba". Agrega o sumario: "A Unión de Xornalistas do país caribeño propón que se elimine a censura". E di o primeiro parágrafo: "Escoitar a alguén como Tubal Páez, presidente da Unión de Xornalistas de Cuba, falar na televisión cubana da necesidade de eliminar a censura, era algo impensabel fai pouco tempo. Sen embargo, feitos como este dan a medida dos aínda tímidos pero ao parecer firmes cambios que comezan a albiscarse nos medios de prensa cubanos".
Toda unha rebelión. Cizaña pura e descarnada para distorsionar a realidade e incomodar aos abnegados xornalistas cubanos e á súa organización social cuxa traxectoria revolucionaria verifícase non en panfletos e actos de fe senón no sacrificio cotiá.
Título, sumario e texto inicial son dignos de estudarse en calquera escola de Xornalismo, dada a cantidade de veleno que pode concentrarse en tan curto espazo. Record Guiness? É probabel.
A prensa en Cuba é castrista. Ou sexa, non pertence ás organizacións de masas e sociais, o Partido, o Goberno, os territorios, as institucións… É de Castro. E "comeza a criticar". Antes non criticaba, agora si. Con Fidel non, con Raúl si.
"A Unión de Xornalistas do país caribeño propón que se elimine a censura". Sobre iso viría ben un emprazamento público ao diario galego e á correspondente en Cuba a que citen onde, cando, quen e en que lugar a UPEC fixo tal proposta.
"Escoitar a alguén como Tubal Páez, presidente da Unión de Xornalistas de Cuba, falar na televisión cubana da necesidade de eliminar a censura era impensabel fai pouco tempo." Mentira completa. Xamais fixen tal declaración nin nada cuspido na televisión cubana nin en ningún outro medio. Obsérvese que se deixa caer, así, que pertenzo ao núcleo duro, intransixente aos cambios, aos inflexibeis e os ríxidos, de quen non podía esperarse que cambiasen fai pouco tempo (déixase cair, como ao descoido, a especie de antes de Raúl). Impensabel en min, a menos que se me tome por un oportunista.
"…na televisión cubana". Aquí hai mala leite ou quizais unha reacción de intolerancia política pola miña denuncia recente na Mesa Redonda ao gran desembarco investidor de empresas mediáticas españolas en América Latina, para fusionar, aínda máis, o control da opinión na rexión do mundo onde peor distribúese a riqueza e onde os pobos rebélanse diante do saqueo de séculos.
Sigamos relendo: "…os aínda tímidos pero ao parecer firmes cambios que comezan a albiscarse nos medios de prensa cubanos." Pero a correspondente deíxanos nun limbo. Aqueles cambios que cualificou de "impensables" non pasan de ser "tímidos"; son firmes pero só "disque"; e "comezan a albiscarse", non se definen claramente aínda. Ademais de oportunismo hai flojera. Non servimos para nada.
Reafirmo que as declaracións atribuídas á miña persoa por "La Voz de Galicia" son unha mentira total, un embuste groseiro dirixido a enganar á opinión pública, e a ferir aos xornalistas cubanos cando celebraban o seu día e adícanse de maneira seria a debater, examinar e facer propostas para o mellor desempeño do seu labor.
A adxudicación de novos significados ás palabras é un trazo característico da imposición de pautas ideolóxicas propias do modelo hegemónico excluínte. Un exemplo é o termo "censura", que segundo os nosos adversarios é unha práctica na nosa prensa.
A censura, é unha medida de excepción que impón un goberno mediante a designación dun censor en cada órgano de prensa quen debe aprobar o que se publica. O xeneral Fulgencio Batista, por exemplo, decretouna varias veces para tratar de impedir a denuncia dos seus crimes e o coñecemento público da loita contra a tiranía na Sierra Maestra e nas cidades da Illa.
Asumir esa estremeira profundamente enganosa, significa identificar ao tirano coa Revolución que nos librou do horror batistiano; infire que os que exercen calquera función de edición ou dirección da prensa en Cuba son como os militares da ditadura, e os xornalistas un rabaño que acepta docilmente esa humillación.
Nin sequera é axeitada esa palabra para cualificar o control da información na prensa capitalista. Non fai falta enviar a ninguén a meter os narices nas redaccións. As mentiras para lanzar a agresión contra Iraq son unha proba da harmonía feliz entre a maquinaria belicista do sistema e os grandes medios, onde teñen acollida os altos oficiais, non como censores senón como apologistas das armas e a guerra. As excepcións, se se dan, confirman a regra.
Para castigar aos cubanos e poñernos de xeonllo por ter escollido un camiño independente destínanse cuantiosos recursos e decenas de millóns de dólares. As campañas de mentiras son parte das agresións que durante medio século enfronta o noso pobo nobre e heroico, que necesita traballar e defender as súas ideas en paz. Sen embargo, a ese dereito, como vemos, non poden aspirar tranquilamente o pobo cubano, nin os xornalistas dentro del. Pero paz e tranquilidade son palabras que non venden. Hai que quentar, pois, a situación para que o mercado das noticias se reanime e ofreza dividendos.
No mundo de hoxe, o tráfico de mentiras é intenso, como o das drogas, as armas e os seres humanos. Os fíos que os conducen parten dun mesmo lugar, precisamente onde doen moito certas reflexións que parten das trincheiras opostas. Non é de balde o fogo que se fai sobre as nosas posicións. Por iso, debe ser respostado.
Tirado de "Periódico 26 - Cuba" [Voltar ao inicio desta nova]
